Steeds weer de eerste keer

“Nu moet ik je toch eens iets vragen. Ik dacht dat het zo goed ging. Maar als ik nu alleen naar een restaurant ga en ik ga zitten aan een tafeltje, dan springen de tranen in mijn ogen. Ik druk ze weg, niemand hoeft ze te zien."

"Het is dan ook zo weer over. Wat moet ik daarmee?” Ze zucht.

Tranen vertellen

Ik vraag wat de tranen vertellen. Dat kan ze goed verwoorden, ze heeft erover nagedacht. “Ik zie de andere mensen dan samen aan een tafel, maar voor mij is er geen samen meer. Ik had zo graag gewild dat hij er ook bij was.” Bijna een jaar na zijn overlijden mist ze hem meer en meer. Ze trekt er weer op uit en geniet daar ook van. Maar nu ze – in de nadagen van corona – steeds meer mensen samen dingen ziet ondernemen, komt dat hard binnen. 

Er komen ook steeds meer ‘eerste keren’. De eerste keer dus weer naar een bepaald restaurant, de eerste keer weer naar de zwemvereniging, de eerste keer weer naar de knutselclub. De eerste keer weer naar een sociale activiteit. Elke eerste keer doet het pijn om te ervaren dat hij er niet meer is.

Sociale contacten doen pijn

Waar wij genieten van ons avondje uit en andere sociale contacten, realiseren we ons vaak niet dat dit juist voor mensen die rouwen super moeilijk kan zijn. Sociale contacten doen dan pijn, juist omdat het belangrijkste sociale contact er niet meer is als je je partner hebt verloren. Fijn en pijn lopen door elkaar. Elke rouwende man of vrouw die ik spreek, heeft deze ervaring. 

“Ik moest al mijn moed bij elkaar rapen om toch te gaan. Ik was er eerder dan mijn vrienden en toen zat ik daar, alleen aan een tafel. Ik voelde me zo eenzaam. Niet alleen omdat hij er niet meer is, maar ook omdat bekende gezichten naar me keken en niemand een praatje kwam maken. Ik was in staat om weer te vertrekken, maar ik ben gebleven. Achteraf was ik trots op mezelf.”

Jezelf bij elkaar rapen

Wat een klus he. We staan niet stil bij wat voor ons zo vanzelfsprekend is. Maar als je rouwt, moet je je elke keer opnieuw, en zeker elke eerste keer, weer aanpassen aan wat je tegenkomt. Je identiteit, wie je bent, is in stukjes gebroken en je probeert die opnieuw op te bouwen vanuit je eigen veerkracht en met steun van je omgeving. Om te leren leven met de pijn, met het gemis als iets dat bij het leven hoort. Die tranen zijn dan heel normaal. Het enige wat ‘moet’, is dat ze er even mogen zijn.

Het is waardevol als juist de omgeving zich realiseert dat fijn en pijn door elkaar lopen. Vraag ernaar. Besef wat een monsterklus het is voor een rouwende om elke keer weer een eerste keer te beleven zonder zijn of haar partner. Benoem het. Bijvoorbeeld door te zeggen: ‘Wat fijn dat jij hier bent. Het is misschien ook lastig voor je’. Zo kan hij kiezen er (n)iets over te zeggen én merkt zij dat jij haar ziet.

Meer weten over omgaan met verlies, rouw en trauma? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloze en verhelderende kennismaking: info@brightblue-coaching.nl. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!

Jeanne van Mierlo 
Verlies- en rouwtherapeut