Hij schuift zijn stoel iets naar achteren. Ik vraag hoe het echt met hem is. Nog steeds gaat het goed. Ik vraag wat hij nodig heeft, nu op dit moment. Het blijft stil. Hij blijft stil. Ik blijf stil. En dan ineens, met een klein stemmetje: “Ik mis haar zo. Maar niemand vraagt naar haar. En dus vertel ik niets”. We hebben contact.
Aandacht zonder anders te willen zijn
Jongeren hebben het soms al moeilijk genoeg in hun puberteit. Hun lijf verandert, hun denken verandert, ze worden volwassen. Daarbij past ook dat ze afstand nemen van hun ouders. In hun eigen tempo, op hun manier. Maar wat als vader of moeder zelf afstand neemt, door dood te gaan? Dat is de omgekeerde wereld.
Jongeren kunnen hiervan erg in de war raken, vaak zonder dat iemand het ziet. Net als veel van zijn leeftijdsgenoten vond deze jongen het moeilijk om zijn problemen thuis te bespreken. Daar was immers al verdriet genoeg. Hij wilde het niet nog erger maken maar wist niet bij wie hij wél terecht kon. Hij wilde ook niet anders zijn. De omgeving dacht dat het goed met hem ging. Aan zijn buitenkant was immers niet te zien dat er van binnen veel verdriet en angst waren. Er werd hem niets meer gevraagd, juist omdat mensen bang waren hem verdriet te doen. Maar dat was er toch al…
Binnen- en buitenkant
We laten vaak van buiten niet merken wat er van binnen speelt. Dat hoeft gelukkig ook niet. Het is soms fijn om een masker te dragen. Maar als we vaak een vrolijk masker opzetten terwijl het van binnen pijn doet, dan doen we onszelf tekort. Voor een tijdje is dat oké en helpt het masker ons om te overleven. Maar als het masker ons dagelijkse gezicht wordt, lopen we weg van onszelf. We zitten als een marionet aan een touwtje. We houden onszelf voor de gek.
Blijf vragen
Anderen zien ook niet hoe het echt met ons is. Het masker zorgt ervoor dat ze denken dat het goed gaat; er wordt minder gevraagd hoe het is of wat we nodig hebben.
Lieve mensen: vraag dus nog eens hoe het gaat. Luister. En vraag ‘t nog eens. Ook na langere tijd. ‘Nee is nee’, maar morgen is het wellicht wel ‘ja’. Want voor pubers verandert er zoveel in hun leven. Zo kan er na enkele jaren weer ‘een nieuw stukje rouw aan de deur kloppen’, omdat de jongere er dan pas aan toe is om ernaar te kijken. Moeilijke momenten blijven terugkomen.
Lieve jongeren: durf te stap te nemen om met iemand te praten. Blijf je er alleen mee rondlopen of stop je het weg, dan kom je jezelf later wellicht tegen. Pijn die van binnen zit, vraagt erom naar buiten te komen.
