Maak jij de cirkel rond?

De vakantieperiode is nu echt begonnen. Het is weer tijd om ons tempo te vertragen, even stil te staan bij onszelf, niets te moeten en nieuwe herinneringen te maken. Om zo de cirkel rond te maken en weer met zin te beginnen aan een nieuwe tijd van werk, studie of school. De zomervakantie is voor mij, naast tijd voor bezinning en vertraging, ook een periode om nieuwe plannen te maken. In de najaarsagenda alvast een voorproefje. Ik wens je veel fijne nieuwe herinneringen toe.

 

• Ons leven cirkelt, ook op het werk
• Najaarsagenda BrightBlue
• Blog ‘Het taboe van hulp vragen’

Het leven cirkelt, ook op het werk

Zonder dat we ons er wellicht bewust van zijn, draaien we rondjes in ons leven. We maken kleine en grote cirkels. We worden geboren en daarmee welkom geheten op deze wereld. We leren ons te hechten aan onze ouders en anderen, leren ons toe te vertrouwen. Er komt ook altijd een punt dat we weer los moeten laten. Als we veilig gehecht zijn, hebben we vertrouwen dat te kunnen dragen; als de hechting niet zo veilig is, kan dit moeilijk voor ons zijn. Daarna nemen we ons verlies, het gescheiden zijn en voelen we wat het met ons doet. Vroeg of laat opent zich dan de betekenislaag, en dit opent weer de weg voor nieuwe verbinding. We maken een grote cirkel, waarbij onderweg van alles goed en van alles mis kan gaan.

Werkcirkel

Deze levenscirkel maken we niet alleen privé, maar ook op ons werk. We solliciteren en tekenen een contract, daarnaast sluiten we een psychologisch contract namelijk de verwachtingen waarop we met elkaar omgaan. Zonder handtekening, maar zo mogelijk nog belangrijker dan het arbeidscontract. Vanuit het welkom op onze nieuwe werkplek, gaan we ons (meer of minder) hechten aan ons werk, onze collega’s, de organisatie, het gebouw, ons inkomen, status, et cetera.
Als er veranderingen op komst zijn, dan komt deze hechting onder druk te staan. In situaties van stress vallen we terug op onze oude patronen. Zo kan er protest zijn tegen de verandering zelf of het proces, maar gaat het werkelijk om de onderhuidse emoties die zo voelbaar zijn maar niet besproken worden. De heftigheid van de emoties is overigens een goede indicator voor de manier waarop de organisatie in het verleden is omgegaan met verandering. En dus verlies.

Want elke verandering houdt verlies in zich. En bij elk verlies hoort een passend afscheid. Juist dat is op ons werk vaak niet goed geregeld. Het is belangrijk om stil te staan bij dat wat gaat stoppen en terug te blikken op wat is geweest. Alleen dan, als je de cirkel werkelijk rond maakt, ontstaat er weer ruimte voor een nieuw welkom en nieuwe perspectieven. Er is geen werkende binnenweg. Tenminste, niet als we duurzame verandering nastreven en duurzame inzetbaarheid van mensen. Elke keer als we de binnenbocht nemen en dus niet stilstaan bij dat wat verloren gaat, leveren we meer vitaliteit in en doen we een uitnodiging aan burn-out.

Jouw ervaringen?

Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen bij veranderingen op het werk. Bijvoorbeeld bij ontslag of reorganisatie, maar ook bij een gewenste overstap naar een andere baan. Werd er afscheid genomen? Voelde je je welkom? Wat heb je gedaan om goed voor jezelf te zorgen? Met jouw input kan ik een programma voor organisaties maken over duurzame inzetbaarheid en duurzame verandering. Stuur je me een mail?

Najaarsagenda BrightBlue

Mijn vakantie is nog niet begonnen, maar ik ben wel al druk bezig met de agenda voor het najaar. De agenda staat binnenkort ook op de website.

Zo houd ik in samenwerking met Van der Stappen Uitvaartverzorging opnieuw lezingen over omgaan met verlies en rouw, op donderdag 22 september in Budel en donderdag 3 november in Valkenswaard.
Ik werk ook graag weer mee aan Allerzielen Allicht, op zaterdag 5 november, op de algemene begraafplaats in Budel. Tot slot plannen we in september een creatieve middag speciaal voor kinderen die iemand hebben verloren van wie ze heel veel hebben gehouden.

In oktober en december mag ik voor de Alba-academie weer coaches trainen in het begeleiden van mensen bij verlies én veerkracht. Voor de Gradusgroep verzorg ik opnieuw trainingen over persoonlijke ontwikkeling voor mensen die ongewild afscheid moesten nemen van hun werk. Tijdens de Hartweek van het Catharinaziekenhuis in november mag ik ongeveer tachtig verpleegkundigen meenemen in de wereld van ziekte, verlies en rouw; hoe waardevol dat een ziekenhuis hier oog (en hart) voor heeft.
Tot slot ga ik zelf starten met de opleiding ‘omgaan met trauma’, om mijn cliënten nog beter te helpen om hun eigen weg te vinden na een traumatische ervaring. Ik heb zin in het najaar!

Blog ‘Het taboe van hulp vragen’

“Hoezo, hulp vragen? Ik heb altijd alles zelf gedaan, dus dit kan ik ook wel aan. Ik moet het toch alleen doen, daar kan niemand me bij helpen. Deze week kom ik wel door en daarna gaat het leven ook gewoon door. Wat gebeurd is, is gebeurd. Daar kan ik niets aan veranderen.” Dit is een greep uit de uitspraken die ik de afgelopen jaren heb gehoord. In mijn praktijk, tijdens lezingen, workshops of doordeweekse praatjes, als mensen horen wat ik doe: het helpen van kinderen, jongeren en volwassenen die door een verlies pijn in hun hart hebben. Lees verder op mijn website.

Reacties van harte welkom