"Er werd mij niets gevraagd"

“Corona heeft me aan het denken gezet. Ik heb een druk leven en die drukte viel in het voorjaar grotendeels weg. Ik had ruimte, ook voor mijn gedachten. Dat bracht mij terug naar de ziekte en het overlijden van mijn vader."

"Iets wat ik niet wilde, maar waarvan ik ook besef dat ik er iets mee moet.” 

Toen zijn vader twaalf jaar geleden overleed, is hij verder gegaan met zijn leven. Als jongere van negentien richtte hij zich op zijn studie, diploma’s en de eerste stappen op zijn carrièrepad. Thuis werd niet over zijn vader of over zijn verdriet gesproken. Hij, zijn jongere broer en zijn moeder trokken zich terug op hun eigen eiland. 

Mondje dicht

Hij was tien toen vader ziek werd. Het onbezorgde jongetje veranderde rond zijn zestiende in een bezorgde puber, toen hij vernam dat zijn vader niet meer beter zou worden. Hij hoorde zijn ouders samen praten, maar tegen hem werd niets gezegd. Als hij terugkijkt, denkt hij dat ze dit deden om hem niet te kwetsen. “En ik wist ook, al vanaf mijn tiende, dat ik er niets over mocht zeggen. Dat deed ik dan ook niet. Ik vroeg ook niets, terwijl ik wel veel vragen had. Ik wilde hen ook niet kwetsen, want zij hadden al zorgen genoeg. Ik wilde niet dat ze ook nog zorgen om mij hadden.” 

Storm vanbinnen

Dus bleef het stil. Zijn buitenkant ging door met leven, in zijn binnenkant vuurde zich de ene vraag na de andere af. Vanbinnen woonden ook het verdriet omdat zijn vader zo ziek was en de angst om hem te verliezen. Puberen deed hij niet, hij zorgde er altijd voor dat hij snel thuis kon zijn. Na het overlijden werd dit nog sterker. Vandaag de dag woont hij vlakbij zijn moeder, want stel je voor…
Zo is hij emotioneel gaan zorgen voor zijn ouders en broertje. Een te grote verantwoordelijkheid had hij in zijn rugzak gestopt. Helemaal onderin de rugzak, verstopt onder een laagje beton, zijn emoties. En de angst om zich te binden in een relatie, want “stel je voor dat zij ook weggaat”. Daarom is hij altijd degene geweest die zich het eerst uit de voeten heeft gemaakt.

Delen wat er speelt

Zo gaan het gaan als kinderen niet meegenomen worden bij ziekte in het gezin. Ouders doen hun best om hun kinderen te beschermen tegen pijn en verdriet. Maar dat kan niet. Kinderen voelen hun eigen pijn, die kunnen we niet wegnemen. De kwetsuren zijn er al.  
We kunnen ze wel betrekken bij wat er speelt, vertellen wat er aan de hand is, gevoelens delen, ruimte geven om hun vragen te stellen, ruimte geven voor al hun gevoelens. Wat in eerste instantie een goede daad lijkt, leidt ertoe dat kinderen en jongeren zich alleen voelen en in de steek gelaten. Dit nemen ze mee naar  volwassenheid. Bijvoorbeeld in de moeite om een blijvende partnerrelatie aan te gaan. Of door ‘over te presteren’ op hun werk en in een burn-out terecht te komen. 

Als ouders kunnen we niet de kwetsuren voorkomen, we kunnen wel een voorbeeld zijn in hoe wij en onze kinderen hiermee om kunnen gaan!

Meer weten over omgaan met verlies, rouw en trauma? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out of ingrijpende gebeurtenissen in het verleden? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloze en verhelderende kennismaking: info@brightblue-coaching.nl, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!

Jeanne van Mierlo
Verlies- en rouwtherapeut