Als thuis aan je blijft trekken…

Ken je dat? Dat je je voorneemt dat je het anders zult doen als je moeder of vader en er op 'n gegeven moment achter komt dat het toch niet zoveel anders is? Of dat je als volwassene nog luistert naar de boodschappen die je vroeger hebt meegekregen?

Vast wel. Vaak is dat ook helemaal prima. Het wordt echter vervelend als je hierdoor niet je eigen pad kunt lopen…

Hij komt binnen omdat hij is uitgevallen op zijn werk. “Het moet toch onderhand weer vooruit want ik ben al twee maanden thuis”, zo begint hij. In zijn jeugd heeft hij geleerd om sterk te zijn, te zorgen voor anderen en verantwoordelijkheid over te nemen. Door de omstandigheden thuis stond hij als tienjarig jongetje eten te koken voor zijn broertjes en zusjes. Hij werd als het ware ouders voor hen, omdat zijn ouders er niet konden zijn voor hun kinderen. Op zijn werk heeft hij hetzelfde gedaan. Teveel verantwoordelijkheid genomen en zijn vinger opgestoken als collega’s dat niet deden. In de begeleiding steekt hetzelfde patroon de kop op: snel aan de slag, zodat hij weer door kan. 

De trekkracht van thuis

Zoals we het thuis als kind geleerd of gezien hebben, zo doen we het als we volwassen zijn. De “trekkracht van thuis” is groot. Immers, als je doet wat je thuis hebt geleerd, dan voelt dat als gewaardeerd worden, erkenning krijgen, onschuldig zijn. Je verbindt je met het familiesysteem waarin je geboren bent. Zo kan het dat een vrouw die vroeger door haar moeder geslagen werd, dat normaal vond. Want “zo ging dat bij ons thuis”. Pas toen ze zag dat het bij een vriendinnetje anders ging, ontstond de twijfel. 
Die twijfel is, zeker als deze lang genoeg duurt, vaker het begin van een ander pad. Het pad waarop hij ging voelen hoe het met hem was in plaats van met een ander en het voor die ander te ‘fiksen’. Het pad waarop zij ging beseffen dat ze zelf ook iets te willen had. 

Jouw eigen pad

Dát pad, jouw eigen pad, zal allereerst voelen als ongemakkelijk en onwennig. Dit is immers anders dan “hoe we dat thuis altijd doen”. Het kan zelfs voelen als schuldig, omdat je de (ongeschreven) regels van thuis niet navolgt. Je bent niet loyaal aan je thuisgezin. Zelfs bij iets kleins, klopt schuld op de deur: ‘Mag ik deze uitnodiging wel afslaan als van me verwacht wordt dat ik er altijd ben?’ Of: ‘Mag ik zomaar een middagje vrij nemen als iedereen om me heen altijd hard aan het werk is?’   

Je bent gebonden aan je thuisgezin. In feite is het dan nodig om ‘voor de tweede keer uit huis te gaan’. De eerste keer ben je letterlijk verhuisd, daarna mag je ook figuurlijk verhuizen. Om van binding naar verbinding te gaan. Hij ging ander werk zoeken, wat hij echt leuk vond. Zij ging zich bewust afvragen waaraan zij behoefte had. Steeds weer opnieuw. Want steeds als ze weer thuiskwamen, was de bekende trekkracht er weer. Onmiddellijk voelbaar. Net als een elastiekje dat langzaam steeds verder uitrekt en uiteindelijk niet meer terugklapt. 

Herken je de trekkracht van jouw thuisgezin? Patronen van vroeger die je nu dwarszitten? Wil je dit anders? Neem dan eens contact op.

Meer weten over omgaan met verlies en rouw? 

Heb je een vraag over (aanstaand) verlies, door o.a. overlijden, scheiding, ziekte, verlies van werk, burn-out? Bel 06-12949654 of mail voor een kosteloos en verhelderend kennismakingsgesprek: info@brightblue-coaching.nl, ook voor de nieuwsbrief. Begeleiding wordt deels vergoed door bijna alle Nederlandse zorgverzekeraars!