Rouwen mannen en vrouwen anders?

Het verlies van een dierbare raakt niet alleen jou, maar het hele gezin. Alle gezinsleden hebben samen te dealen met dit verlies, maar de praktijk is vaak anders. Je kunt de ander niet bereiken, ook al wil je dat zo graag.

Dat kan onbedoeld leiden tot irritaties en misverstanden. Vaak denk je dat de ander op dezelfde manier met het verlies omgaat als jijzelf. Dat hoeft echter niet zo te zijn, ieder rouwt op zijn of haar eigen manier. Een vrouw vertelde me laatst dat haar man enkele weken na het overlijden van hun dochter het huis ging schilderen. Hij praatte niet veel over hun grote verlies. Daardoor dacht zij dat hij het verlies al achter zich had gelaten. Een misverstand dreigde.

Actie versus praten

Gelukkig kon ik haar uitleggen dat mannen (in het algemeen) geneigd zijn om zich terug te trekken in hun eigen binnenwereld, zichzelf te isoleren. Verlies zorgt voor onmacht; dat is vooral voor een man erg lastig omdat hij zo gewend is om dingen op te lossen. En nu kan dat niet. Juist in crisissituaties grijpen we terug op wat we zelf zo goed kennen.
Dat geldt ook voor vrouwen. Bij hen slaat de weegschaal door naar de andere kant. Zij willen (in het algemeen) vooral een luisterend oor, hun gevoelens delen en hebben daarvoor woorden nodig.
 
Mannen en vrouwen rouwen dus anders. Dat heeft te maken met opvoeding en boodschappen die we vanuit huis meegekregen hebben. Jongens en mannen zijn gericht op (fysiek) handelen, emoties krijgen weinig ruimte maar worden uitgedrukt in gedrag. Verlies leidt vaak tot ingehouden verdriet; boosheid is wel zichtbaar. Er wordt niet over gesproken. Meisjes en vrouwen voelen sterker aan wat er in de ander omgaat en zijn gericht op zorgen voor de ander. Praten staat voorop, niet het ondernemen van actie. Verdriet weegt zwaarder dan boosheid. Beide verhalen tellen.

Begrip voor elkaar

Vrouwen en mannen weten vaak niet van elkaar dat ze anders omgaan met verlies. Nu je dit wél weet, kun je samen – of met begeleiding – bedenken hoe hiermee te dealen. Alleen dat al leidt tot begrip voor elkaar. Beide manieren kunnen naast elkaar bestaan. Als vrouw kun je je man leren om woorden te vinden voor zijn gevoelens en deze te uiten. Als man kun je je vrouw leren niet ziek te worden, door iets te gaan doen en niet te blijven zitten.
 
Bij een verlies dat je gezin zo raakt, heb je dit samen te doen. Als je elkaar niet kunt bereiken, drijf je steeds verder weg, alleen op je eilandje. Hoe vaak komt het voor dat ouders die een kind hebben verloren, ook elkaar verliezen? Te vaak. Hoe vaak komt het voor dat kinderen die een broertje of zusje verliezen, zich niet meer gezien voelen? Te vaak.